سعدالله جان برق

 

هر يو ګل دى پاڼې پاڼې نشته ساه يوه غوټۍ كې

په سپرلي كې هم خزان دى، وير ژړا ده په ښادۍ كې

تږى تږى يم چې نه يې، جل مې اخلي چې دې وينم

اخر ساه به رانه وزي په دې تنده لېونۍ كې

دا يو ځان مې ملكيت دى دا به تانه صدقه كړم

ياره! ما سره نور څه دي په غريبه غريبۍ كې

دا زما خورې يايرې ژوند پكې ستا نيازبينه مينه

لكه ګل وي چا ټومبلى په ريښې ريښې پګړۍ كې

چې دې خپل زړګي ته ګورم، د يارانو په محفل كې

لكه كور د چا كنډر وي په اباده ابادۍ كې

برقه ته چې شاعري كړې پدې بې شعوره وخت كې

لكه غرونو كې څوك اوري خپل اواز په واپسۍ كې