ته او زه
که ته د خپل ښایست په نوم په کلی کی بدنام يي
زه هم د محبت په نوم د ژبې اویزان یم
که ته د خپل ښایست د نزاکت قصیده گو يې
زه هم د تورو زلفو سپینو لېچو غزل خوان یم
که ته ددغه ښار د محفلونو رنګینی يې
زه هم د زندګئ د قافلې روح روان يــم
که ته د یو څو زړونو د یو څو ورځو باچا يې
زه هم د حسرتونو د جاګیر خود سره خان یم
که ته د گل په شونډو د سپرلي بله ډيوه يې
زه هم د پسرلي د رنګینو نوے سحر یم
که ته د خپل ښایست به بام ختلے مازیګر یی
زه هم د مينې نوى لمبه شوی مازیګر یم
که ته د خپل ښایست د زوره نوے لیونے يې
زه هم د محبت د لويې لارې مسافر يم
که ته د اداګانو د نازونو جادوګر یی
زه هم د لېونتوب د کمالونو نه خبـر یــــم
که تا د خپل ښایست په مدرسه کې څه ويلي
ما هم د محبت د کتابونو څه زده کړي
که تا د خپل ښایست په پتنګانو لوبې کړې
ما هم د زندګی د تکلیفونو څه زده کړي
که تا په ډیرو خلقو خپلي سترګی از مايلي
ما هم د پرهرونو د دردونو څه زده کړي
د نورو قيصي نورې دي زما خبري نوري
زما نه که ته زړه غواړې زما زړه ته به ګوري
صاحب شاه صابر
ایک تبصرہ شائع کریں